hoi
Door een artikel te lezen in Libelle over negatieve mensen, ben ik tot de conclusie gekomen dat ik zo iemand ben (geworden), wat een eyeopener🥺
Hoe ik zo geworden ben? Er is maar een reden...mijn zus haar plotse heengaan van ons. Ik herinner het nog als de dag van gisteren, ook al is het in 2007 gebeurd.
We hadden enkele dagen daarvoor nog met elkaar gebeld, toen ze zei dat ze steeds meer en meer moe was, wat voor haar niet normaal was, want zoals onze moeder was zij ook altijd bezig . Ik zei haar nog terug naar de dokter te gaan maar dat vond ze niet nodig want de vorige keer vonden ze ook niks, ze moest gewoon stoppen met roken en dan zou het wel goed gaan.
Op 4 april had ze haar 61 ste verjaardag nog gehad en op 10 april kregen we ‘s nachts het onheilspellende telefoontje van haar jongste zoon Marc dat mijn zus was overleden aan een zwaar hartinfarct.
Ik heb op 26 jarige leeftijd mijn moeder moeten afgeven aan longkanker, dat heeft ook de nodige pijn erin gehakt, dat was in 1983. In 1988 heb ik dan mijn lieve meter moeten afgeven, ook aan hartfalen...en wat het rare eraan is zij zijn maar 60 geworden.
Dus...ik vind het niet zo raar dat je als mens dan negatiever in het leven komt te staan, maar niet dat het zo op andere mensen overkomt.
Ik zou dat jaar 50 worden en dat zouden we samen met mijn gezin en haar vieren, dat is er dus nooit van gekomen. Daarna had ik me voorgenomen als ik jarig was een uitstap gingen maken ipv dingen plannen, want die kwamen toch niet uit. Het is ook zo dat hoe ouder ik werd, hoe ongeruster...ondertussen ben ik 63, bijna 64 en ben ik al ouder geworden dan mijn moeder, tante en zus, maar het blijft in je achterhoofd hangen.
Maar genoeg negativiteit , ik beloof dat de rest van het blog leuker wordt. Al kan het nog wel gebeuren dat ik toch iets meer ga uitwijden over mijn gezondheid, zodat je toch een idee hoe het leven was en is geweest voor mij en mijn gezin.
Els
